De zin en onzin van een coach. Iedereen lijkt tegenwoordig zichzelf een coach te noemen. Je kan er niet omheen. Toeval, of is de behoefte aan een coach in bepaalde fases van het leven groter dan een aantal jaar geleden? Kijk eens goed om je heen. Opgroeien in de huidige wereld is niet eenvoudig. De verwachtingen van de maatschappij zijn groot, tegelijk lijkt deze individueler en meer gepolariseerd dan ooit. Nu hoor ik je bijna denken…, maar beïnvloedt dat zo sterk onze kinderen. Er is niet één geldend antwoord. Feit is wel dat je als ouders heel sterk in je schoenen hebt staan om niet (onbewust) de druk die je zelf voelt weg te laten in je opvoeding. Hoe gemakkelijk is niet gezegd ‘ach een extra uurtje op het werk’ als je werkgever of manager dat vraagt? Je kind zal dit niet gauw direct vragen ‘mama/ papa, kom je vandaag een uurtje eerder thuis? Laat staan waar jij als ouder dan zelf staat…stof tot nadenken, of niet?
Eigen wil versus verwachtingen omgeving
Laten we het eens iets kleiner maken. Je kind heeft bijna de basisschool leeftijd bereikt of zit net in de kleuterklas. Het vergelijken begint al direct. ‘Sven kan al tot 10 tellen, en Julia kent het hele alfabet al’. Je kind lijkt onder de indruk. Wil hij dit zelf ook al kunnen? Of voelt hij ‘de druk’ van wat andere kinderen al kunnen? Velen van ons zullen dit wel herkennen. Dit is allemaal nog onschuldig en gelukkig gaan veel ouders niet mee in deze ratrace. Maar ongemerkt sluipt het vergelijk er al heel snel in. Meer richting einde van de basisschool is een veel gehoord geluid dat veel ouders willen dat hun kinderen een ‘hoog’ uitstroomniveau behalen. Minimaal HAVO, maar stiekem nog liever VWO. Leerkrachten hebben veelal te maken met veel mondigere ouders. Probeer dan maar eens de balans te vinden tussen wat goed is voor het kind, wat het kind wil en wat de ouders graag zien gebeuren.
Alle ballen in de lucht houden
Ouders willen altijd het beste voor hun kind, toch? Dat betekent dat je als ouder goed naar alle signalen hebt te kijken. Niet alleen naar wat er gezegd wordt, maar vooral ook hoe je kind zich gedraagt. En dan met name als het gedrag van je kind veranderd. Is het een tijdelijke verandering? Is het veranderde gedrag een gevolg van de ontwikkeling van je kind? Hoe goed neem jij als ouder waar? Nog maar te zwijgen over wat je werkelijk doet met wat je ziet gebeuren. Je hebt meer op je bordje…in de eerst plaats misschien meer kinderen, een (ex-)partner, vriend(in), werknemer, broer/zus en ga zo nog maar een door. En dan heb je het door dat je kind niet lekker in zijn vel zit of je gezin niet helemaal lekker draait…geef je dat dan toe? En vraag je dan hulp? Zo moeilijk kan het toch niet zijn…anderen doen het ook. Weer stiekem een vergelijk; verwachtingen omgeving en wat jij denkt dat goed is.
‘Normaliseren’ van het hebben van een coach
Fijn als je een vriend of vriendin hebt met wie je kan sparren over wat je ziet. Vertrouwd en zonder schaamte even je hart luchten. Maar wat nu als je die persoon niet hebt? Of die persoon met wie je graag het gesprek zou willen hebben, heeft onvoldoende tijd? Hoe fijn als je dan bij iemand terecht kan. Iemand die ook alles wat meer op afstand kan bekijken en niet emotioneel betrokken is. Best fijn toch?
In een zakelijke omgeving, met sporten & voeding etc. is het al heel gewoon dat we ‘een coach hebben’. Iemand die tijdelijk even met je meekijkt. Die de dingen die je vaak onbewust al weet naar het bewustzijn haalt, die door het stellen van vragen je laat nadenken en die je ondersteunt in je gedrag aan te passen. Wat maakt eigenlijk het verschil?
Een buitenstaander kan het verschil maken
Waar volwassen praten over wat hen bezighoudt, uiten kinderen zich vaker door vormen van creativiteit: tekenen, spelletjes, beweging etc. En terwijl ze dit doen, kan je makkelijker contact maken. Hun vertrouwen winnen. En met vertrouwen komen de verhalen. Als ouder lukt je dat niet altijd zelf. Het kan zijn dat je kind iets van jou als ouder vindt en je geen verdriet wil doen door het te vertellen wat hem of haar dwars zit. De liefde van je kind is immers onvoorwaardelijk. Wat doe jij als ouder: hulp vragen omdat je het beste wil voor je kind of proberen het zelf op te lossen om aan de verwachtingen van je omgeving te voldoen?
Denk jij nog wel eens terug aan je eigen puberteit? Je wilde ook vast niet alles delen met je ouders. Omdat je niet wil dat ze het weten, of omdat het ongemakkelijk is of omdat met een ander praten soms gewoon makkelijker is. Niemand zit te wachten op een moeilijk en zwaar gesprek toch? Je kind dan met iemand laten praten, geeft vertrouwen, voelt veilig en het kan echt helpen.
De zin en onzin van een coach
Zijn kinderen en jongeren dan tegenwoordig tot minder in staat dan vroeger? Nee, zeker niet, maar de wereld is wel ‘groter’, meer informatie is beschikbaar en makkelijker toegankelijker, de maatschappij is gejaagder, mensen zijn sneller afgeleid en echt aandacht hebben voor elkaar raakt geregeld naar de achtergrond. Kortom, omgeving waarin een kind opgroeit, is niet te vergelijken met hoe we zelf zijn opgegroeid. Beoordeel voor jezelf wat de zin of onzin is van een gezins-, jongeren of kind coach en daag jezelf dan uit echt eerlijk te zijn en ook naar je onderbewuste te luisteren. Ik gun iedereen meer grijs dan het zwart en wit.
Weet je al dat voor jou, jouw gezin of kind (een beetje) hulp geen kwaad kan? Stuur ons dan vooral een berichtje om te kijken wat Samen Opvoeden is Leuk voor je kan betekenen of kijk op onze website voor deelname online programma’s of persoonlijke begeleiding.
Trackbacks/Pingbacks