Verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven betekent dat je echt alleen maar kijkt naar je eigen gedrag, overtuigingen, emoties en gevoel. Je neemt volledige verantwoordelijkheid door altijd en alleen jezelf ‘de schuld’ te geven van de situatie waarin je zit. Maar kan dat wel? Ja dat kan! Als je goed oplet bij alles wat je voelt, zegt en doet. Dus continu zelfreflectie toepast. Dan kan dat?

Vooral in deze tijd waar kinderen en ouders steeds meer digitaal doen, overprikkeld worden door de veelvoud aan digitale boodschappen. Juist dan is het belangrijk terug te gaan naar de kern van ons gedrag om dat beter te begrijpen. En dan heb ik het over gevoel en emoties. Tijd nemen om te bespreken wat echt gezien mag worden in plaats van ons (digitaal) te verstoppen in wat we denken te willen zien omdat ECHT zien, van onszelf en de ander, beangstigend en raar is geworden. We verstoppen ons liever dan te praten over emoties.

“Waarom moeten we het hebben over gevoel? Ik ben helemaal niet gevoelig.” Vooral de mannen die mijn praktijk binnenwandelen, vinden dit echt onzin. Ze hebben het juist zo zorgvuldig en met succes weggestopt. Want laten we eerlijk zijn. Wij nuchtere Hollanders praten niet graag over gevoel. En toch is het er. En toch moeten we er wat mee.

Hoe kom ik van mijn overtuigingen af? Vaak is het lastig om zelf te bepalen welke belemmerende overtuigingen je hebt. Als je al wilt zien dat je ze hebt, is het ook nog eens lastig te ontdekken welke dat zijn. Soms merk je dat er iets niet werkt in je leven. Op grote momenten zoals het krijgen/hebben van kinderen, kan dit heel zichtbaar worden. Kinderen hebben de unieke eigenschap om de perfecte spiegel te zijn van je eigen gedrag, overtuigingen en dna. Maar soms is het ook een werkgever of hechte relaties zoals partner en vrienden die je wijzen op je gedrag. En belemmerende overtuigingen zitten 1-op-1 in gedrag, taal, nonverbale communicatie. Vervolgens wordt de mate en uiting ervan tevens bepaald door je karakter. Dus je hele Zijn.

Je kan je rugzak met stenen en puin laten groeien, maar ooit zit hij vol. Misschien door iets kleins op je pad waardoor de rugzak niet meer dichtgaat. Of misschien door iets heel groots op je pad waardoor hij ineens van je schouders mietert. Hoe het ook zit. De rugzak moet dan leeg. Er kan nog wat ruis achterblijven in de zijvakken misschien. Maar verder moet hij gewoon echt leeg. Blijft hij namelijk vol of zelfs halfvol, dan worden de stenen op je pad steeds groter. Totdat je doorhebt dat die stenen je iets willen vertellen. Namelijk dat puin en stenen bedoeld zijn om aan te kijken, aan te raken, te voelen, te poetsen en te ontleden totdat de wind het puin eindelijk meeneemt en jij sterker, krachtiger, bewuster en wijzer bent geworden. Ik help je met de rugzak leeghalen. Met de stenen aankijken, voelen, ontleden. Zodat je sterker en wijzer wordt voor een betere versie van jou.

Samen opvoeden is vaak helemaal niet leuk. Je partner heeft een andere opvoeding gekregen en andere waarden, normen en opgebouwde overtuigingen dan jij. Zonder kinderen waren die verschillen misschien niet zo sterk aanwezig. Maar met kinderen worden jullie gedwongen om samen te werken, afspraken te maken, compromissen te zoeken waar beide partijen zich goed bij voelen. Pppff en dat is niet altijd leuk. Hoe kom je dan toch tot elkaar?

Je kind spiegelt exact jouw gedrag. De kunst is om te achterhalen wat het is dat hij jou laat zien. Zodat je met je eigen gedrag aan de slag kunt. Wil je ander gedrag bij je kind? Luister en zie dan echt wat je kind je laat zien. Welke vragen laat hij zien. Welke behoeften. Welke pijn.

Ik krijg vaak de vraag of straffen van kinderen nog wel kan. In de opvoeding die ik gehad heb, was het heel normaal dat mijn ouders mij terecht wezen, schuld gaven van dingen die ik ‘niet goed had gedaan’, boos werden als ik boos was en ik dus straf kreeg. Straf gaat uit van iets fouts afleren door negatieve maatregelen te gebruiken. Eigenlijk zeg je daarmee ‘je doet iets fout en daar krijg je straf voor’. ‘Ik keur je gedrag af en daar krijg je straf voor’. ‘Ik wil niet dat je dit doet en daar krijg je straf voor’, maar ook ‘je bent boos en dat wil ik niet, dus je krijgt straf’. Je hoort het al; ik ben geen voorstander van straffen.

Het verschil tussen helpen, leren en dwingen. Iedere ouder wil het beste voor zijn kind. En wat het beste is, bepaal je als ouder zelf. Of toch niet? Het beste voor je kind is voor ieder kind anders. Waarom? Omdat ieder kind anders is. Het ene kind heeft een ongeduldig karakter en een sterke mening. En het andere kind vindt juist veel dingen goed. Deze twee karakters vragen een andere aanpak. Een kind met een sterke mening heeft er baat bij als hij regels en kaders krijgt, maar toch het gevoel krijgt voldoende keuzes te kunnen maken. Een kind wat juist veel dingen goed vindt, heeft er baat bij als hij uitgedaagd wordt een eigen mening te vormen. En dus gevraagd wordt wat hij de beste keuze vindt.